Ο αθλητισμός δίνει συχνά θέματα σε ό,τι αφορά στο εργασιακό ήθος και στην προσπάθεια κάποιου να εξελιχθεί και να ξεχωρίσει.
Πρόσφατα, ένα μεγάλο αστέρι του επαγγελματικού μπάσκετ, ο Moses Malone έσβησε για πάντα, στα 60 του χρόνια. Στην κηδεία του μίλησε ένας άλλος χαρισματικός αθλητής, ο Charles Barkley, του οποίου ο Malone υπήρξε ο μέντορας. Ο Barkley δεν το ξέχασε ποτέ αυτό και τον αποκαλούσε “πατέρα”.
Στον επικήδειο λόγο του, ο Barkley αναφέρθηκε σε μία στιχομυθία που είχε με τον μέντορα του, ο οποίος - κριτικάροντας την έλλειψη διάθεσης για προπόνηση και βελτίωση στα πρώτα του χρόνια - του είπε κάποια στιγμή, “θέλεις τη θέση, αλλά δε θέλεις να κάνεις τη δουλειά” (you want the job, but you don’t want to do the work).
Αυτή η φράση μου θύμισε αυτό που όλοι μας έχουμε βιώσει κάποια στιγμή. Βρισκόμενοι σε μία θέση εργασίας, κάποια στιγμή χάνουμε το ενδιαφέρον μας για αυτοβελτίωση και ανάπτυξη: Μπορεί να γκρινιάζουμε για ένα σεμινάριο που μας στέλνει η εταιρεία μας, να μη μας ενδιαφέρει να διαβάσουμε κάτι καινούργιο πάνω στον τομέα μας, να θεωρούμε ότι “μια χαρά” είναι τα Αγγλικά μας κ.α.
Με λίγα λόγια, αρκούμαστε σε αυτά που έχουμε και δε θέλουμε να βελτιωθούμε, συχνά πιστευοντας ταυτόχρονα, ότι μας αξίζει κάτι καλύτερο ανεξάρτητα από τη δική μας προσπάθεια.
Αυτή η νοοτροπία μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό εμπόδιο στην καριέρα μας και τη γενικότερη επαγγελματική μας ανάπτυξη. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι στην αγορά εργασίας, με ένα πτυχίο - ίσως και καλύτερο από το δικό μας, με εργασιακή εμπειρία - ίσως και ποιο στοχευμένη από τη δική μας, ξένες γλώσσες - ίσως και περισσότερες από αυτές που μιλάμε. Το ζητούμενο λοιπόν είνα το κατά πόσο θέλουμε να βελτιωθούμε για να είμαστε περισσότερο ανταγωνιστικοί στην αγορά εργασίας, είτε δουλεύουμε τη δεδομένη στιγμή, είτε όχι.
Η ανάπτυξη μας άλλωστε, μας δίνει προσόντα και χαρακτηριστικά που αποτελούν "προίκα" μας και που μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε είτε σε κάποιο άλλο εργοδότη, είτε σε κάποια δική μας δουλειά.
Είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να μας το στερήσει.